Vinstri umferð

Það kemur mér á óvart hversu helvíti auðvelt það er fyrir mig að aðlagast vinstri umferð. Ég hélt að ég myndi verða mun lengur að ná tökum á henni.  Eins og þegar ég kom fyrst til London með mömmu og Ásdísi og tókum leigubíl heim til Eikar frænku, þá svimaði mig og ég vissi varla hvaðan á mig stóð veðrið á þessum vegarhelming. En rauðvínsdrykkjan um borð í flugvélinni hefur sennilega ekki bætt úr skák né ofsahraði leigubílstjórans. En núna finnst mér eins og ég hafi keyrt á þessum vegarhelming alla tíð. Það er svo eðlilegt. Ég hugsa að ég sé bara svo vinstri sinnuð að sama hvað heimurinn reynir að segja mér og kenna þá er rétt að vera vinstra megin. Ég gat þó ef til vill ekki mikið barist á móti því að skrifa með hægri þegar ég var 6 ára. Blýantinum var þröngvað í hægri höndina og ég var of ung til að skilja hvort ég ætti að mótmæla. En þegar ég varð eldri og fór að læra fimleika 9 ára gömul þá lét ég ekki segja mér til, ég notaði vinstri fótinn burt séð frá öllum staðreyndum um að ég ætti að nota hægri. 

Svo varið ykkur þegar ég kem aftur í hina skelfilegu umferð á Íslandi. Ég mun ekki nota hægri vegarhelminginn aftur.